Als vocal coach en dirigent werk ik met heel verschillende groepen, mannen en vrouwen. En juist die verschillen fascineren me.
Bij het Elspeets Mannenensemble, waar ik sinds kort dirigent ben, merk ik het meteen: minder woorden, meer richting. Mannen zingen vaak op gehoor, met een zekere rust en stabiliteit. Prachtig hoe die diepe stemmen samen één lijn vormen. We zijn nog op zoek naar een 1e tenor en een bas – de toekomst belooft veel moois.
Net even anders is mijn werk met Forever Worship, en de vrouwen van Sisters Vocal Group. Daar is ruimte voor kleur, nuance, expressie. Vrouwenstemmen laten vaak meer klankvariatie horen – het zit in hun stem, maar ook in hun manier van zingen en afstemmen.
Samen met deze twee groepen werken we toe naar een bijzonder moment op 12 juli: het evenement van Schrijvers voor Gerechtigheid, met als thema Met open armen. Een avond waarop muren wegvallen en muziek mensen verbindt – ver voorbij hokjes of etiketten. In aanloop daarnaartoe zingen we, samen met frontman Roeland Smith, letterlijk dwars door muren heen – in de gevangenis. Eerst Sisters in mei, dan met Roeland… en ik zing met hen mee.
Want zingen in de gevangenis is anders. Rauw. Eerlijk. Verbindend. Je stem is er geen podiumtruc – het is een brug. Je zingt over vrijheid, op een plek waar mensen juist die vrijheid zijn kwijtgeraakt. En toch voel je: hier kan muziek iets openen. Hier mag liefde klinken.
Op 12 juli is er een projectkoor waar je je voor kunt inschrijven via truetickets.nl – misschien zing jij dan ook mee, met open armen.
En wie weet… hoor ik je stem straks bij Sisters, Forever Worship of zelfs bij het Elspeets Mannenensemble. Want hoe verschillend ook – zingen blijft een weg van verbinding. En soms zie je daarin iets van iemands karakter.
Zingen is luisteren. Raken. Openstaan. En bouwen aan een wereld waarin muren niet blijven staan.